Αξιοσημείωτα

Συγκοινωνίες

Βόλος-Πήλιο

Ιστορικό

«Φάτε, κύριε μικρό τραινάκι, το πετροκάρβουνό σας, να μεγαλώσετε και να αψηλώσετε και παγαίνετε υπερήφανον εις την Αγριάν» (Αγριά: Παραθαλάσσια κωμόπολη, 7 χιλιόμετρα νοτιοανατολικώς τού Βόλου), αλλά μή ακούον το άτιμον, μένον μικρόν...

Αυτά έγραφε ο Νίκος Τσιφόρος, σε ένα ευθυμογράφημά του για τον Βόλο, μίας από τις πλέον σιδηροδρομικές κάποτε, πόλεις τής Ελλάδος.

Το τραινάκι το οποίο δεν έτρωγε το φαΐ του, είναι αυτό το οποίο συνέδεε τον Βόλο με το χωριό Μηλιές, επάνω στο βουνό τών Κενταύρων, το πολυαγαπημένο Πήλιο.

Για την «ατροφία» τού τραίνου, δεν έφταιγε βέβαια κάποιο... καπρίτσιο, αλλά το η πολύ μικρή απόσταση ανάμεσα στις ράγες (60 εκατοστά) την οποία είχαν επιλέξει οι κατασκευαστές του, ώστε να μειώσουν το κόστος τών δύσκολων τεχνικών έργων. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μία από τις γέφυρες οι οποίες κατασκευάσθηκαν για να περάσει το τραίνο τις χαράδρες τού Πηλίου (γέφυρα Ταξιάρχη, λίγο πριν τις Μηλιές), είναι ευθεία, αλλά η σιδηροδρομική γραμμή περνά από πάνω της, κάνοντας στροφή!

Η κατασκευή τής γραμμής ξεκίνησε το 1894 και κατασκευάσθηκε σε έναν χρόνο, από τους Σιδηροδρόμους Θεσσαλίας, χωρίς κρατική επιχορήγηση, για να συνδέσει τον Βόλο με τα Άνω Λεχώνια (απόσταση 12 χιλιομέτρων) και να φέρει έσοδα από την μεταφορά τών προϊόντων της περιοχής. Σύντομα όμως αποφασίσθηκε η επέκτασή της προς τα ορεινά, με την προσθήκη τού τμήματος Άνω Λεχώνια-Μηλιές, μήκους 16 χιλιομέτρων.

Η γραμμή λειτούργησε το 1904, αφού προηγήθηκαν περίπλοκα τεχνικά έργα, για την αποφυγή καταστροφών από τα νερά των χειμάρρων. Στο ορεινό τμήμα κατασκευάσθηκαν 7 λίθινες και μία μεταλλική γέφυρα, 2 σήραγγες, 5 λίθινες ανισόπεδες διαβάσεις, 78 υδρορροές και πολλοί τοίχοι αντιστηρίξεως, υπό την εποπτεία τού Ιταλού μηχανικού Ευαρίστο Ντε Κίρικο.

Για την διαδρομή τών 28 χιλιομέτρων, χρειάζονταν αρχικώς 2 ώρες και 15 λεπτά, χρόνος ο οποίος αργότερα έπεσε κάτω από τις 2 ώρες.

Η λειτουργία τής γραμμής διεκόπη την 20ή Ιουνίου 1971, στο πλαίσιο του πνεύματος περιστολής εξόδων και ενώ η λύση τού αυτοκινήτου κέρδιζε συνεχώς έδαφος. Κανείς δεν σκέφθηκε ως τότε την αξιοποίηση τής γραμμής για τουριστικούς σκοπούς. Ώσπου, ύστερα από πολλές συζητήσεις, η γραμμή επαναλειτούργησε το 1996 με το μουσειακό τραινάκι, επιτυγχάνοντας μεγάλες πληρότητες.

Στο μεταξύ, οι σιδηροτροχιές είχαν καλυφθεί σε πολλά σημεία του τμήματος από τον Βόλο έως τα Άνω Λεχώνια, από έργα οδοποιΐας και αυθαιρεσίες. Έτσι, τα δρομολόγια γίνονται σήμερα με αφετηρία τον σταθμό Άνω Λεχωνίων, ο οποίος ανακαινίσθηκε, χωρίς να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία , Αφιέρωμα Στην Ιστορία Τού Σιδηροδρόμου, Σάββατο 3 Ιουλίου 1999.