 |
 |
Ονοματοθεσία
Πόλεις
Αθήναι
|
|
Έλαβε το όνομά της προς τιμήν τής θεάς Αθηνάς [100 Δραχμές] [€1,00Λ], η οποία ξεπήδησε από το κεφάλι τού πατέρα της, του Διός, ενήλικη και φορώντας τήν πανοπλία της. Ήταν η θεά τής σοφίας και πολύ αγαπητή στους Έλληνες, τους οποίους βοήθησε κατά τον Τρωικό Πόλεμο [Η Τροία]. Βάσει τού γνωστού μύθου για την διένεξη μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνος, με αιρετοκρίτη τον βασιλέα Κέκροπα, η Αθηνά νίκησε και έτσι, η πόλη του Κέκροπος, η «Κεκροπία», μετονομάσθηκε σε «Αθήναι».
Ο πληθυντικός στο όνομα (Αθήναι) υποδηλώνει την ολοκληρωτική συγχώνευση των περιοχών τής Αττικής με την πόλη τών Αθηνών, η οποία έγινε περίπου το 1400 π.Χ. Αυτή η συγχώνευση αναφέρεται στους μύθους τού Θησέως.
«Αθήνη» κατά τον Όμηρο. «Αθάναι» συμφώνως προς τους Δωριείς. «Σετίνα», όπως την ονόμαζαν οι Φράγκοι κατά τον Μεσαίωνα. «Ατίνα», ή «Σεντίνα», όπως την αποκαλούσαν οι Οθωμανοί.
Ο μύθος τών Αθηνών αρχίζει με την Αθηνά (θεά τής σοφίας) και τον Ποσειδώνα (θεό τής θαλάσσης). Η Αθήνα και ο Ποσειδών ήθελαν να είναι οι προασπιστές τής πόλεως. Για να σταματήσουν να διαπληκτίζονται, ο Κέκροψ ορίσθηκε αιρετοκρίτης. Οι δύο θεοί, η Αθηνά και ο Ποσειδών, έπρεπε να κάνουν κάτι πολύτιμο για την πόλη. Ο Ποσειδών εδημιούργησε ένα πηγάδι (αν και κάποιες πηγές αναφέρουν ότι έδωσε ένα άλογο για την πόλη) και η Αθηνά εδημιούργησε το ελαιόδενδρο. Τελικώς κέρδισε το ελαιόδενδρο ως σύμβολο ειρήνης και ευημερίας και η πόλη έλαβε το όνομά της προς τιμήν τής θεάς Αθηνάς, ενώ ο Κέκροψ έγινε ο πρώτος βασιλεύς τών Αθηνών. Η πόλη τών Αθηνών προικίσθηκε επίσης με την άμπελο την οποία τής έδωσε ο θεός Διόνυσος. Ο οίνος, αναπόσπαστο κομμάτι τού εμπορίου και της ζωής τών Αθηνών, δεν ήταν ιθαγενές ποτό τής ηπειρωτικής Ελλάδος, αλλά εισήχθη από την Κρήτη. Ο οίνος χρησιμοποιήθηκε σε πολλές θρησκευτικές τελετές και έγινε αναπόσπαστο συστατικό σε πολλές λατρείες οι οποίες καθιερώθηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η Αθήνα το 1896.
22-02-2004
Η Αθήνα όπως ήταν στα τέλη τού 19ου αιώνος. Στο βάθος διακρίνεται ο λόφος τού Λυκαβηττού.
Πηγή Φωτογραφίας: Εφημερίς «Ο Μικρός Ρωμηός», Περίοδος Δ', Χρόνος 22ος, Φύλλο 143, Μάϊος 2008, Σελίς 14.
20-08-2008